هو المحبوب امروز بعد از مدتها تصمیم به نگاشتن حرفهای دلم بر روی سطور این فضای مجازی نموده ام،نمیدانم آغاز گر انباشته های دلم چه باشدولی خوب میدانم که دلم بدجور هوای آنکه

دلم با اوست را میکند مولایم ای صاحب حقیقی این عصر چندیست که بی تاب ترین بی تاب شدم نفسهای شمرده شمرده ام به تلاطم افتاده است و چشمانم دریایی شده از اشک ،نه اینکه بگویم صفا و صیقلی داده باشم دل را اما ویارهوای تو دارد،روزگارم میگذرد برخلاف آرزوهایم من نیز خود را رها نموده ام از خودم من دیگر من نیستم ،بسان بچه ای که دست مادرش را رها نموده و با چهره ای مضطرب از آن سو به آن سو می دود تو دستم بگیر نگذار این کودک درون ناآرام مضطرب باشد نگذار لحظاتی را که باید در آرامش و آرزوهایش سپری کند در انبوه دلهره های فردا بگذراند ،دستم بگیر که من غیر از تو کسی ندارم این صدای نحیف من است که به سختی شنیده میشود من که را دارم ؟ خدایا تو زیباترین ملجا امید منی دلمرا روشن کن به  دریچه ای از لطف بی کرانت ...

روزگاریست شیطان فریاد می زند آدم پیدا کنید سجده خواهم کرد (دکتر شریعتی)

آدمی ساخته افکار خویش است فردا همان خواهد شد که امروز اندیشیده است (موریس مترلینگ)

آنان که با زندگی می سازند زندگی را می بازند،با زندگی نساز زندگی را بساز(طاهری)

در مشکلات گاهی باید سکوت کرد شاید خدا هم حرفی برای گفتن داشته باش (دکتر شریعتی)

هنگامی که تبر به جنگل آمد درختان همه گفتند:دسته اش از خودمان است.

هر کس احساس کند در زندگی هیچ اشتباهی نکرده است یعنی هیچ تلاشی در زندگی نکرده است(انیشتین)

آدمی  تا خودش را نشناخته بنده است چون در بند جهل است اما وقتی خودش را شناخت،خدا شد چرا که خدایی به خود آیی ست(جلال آل احمد)

حسین (ع)بیشتر از آب تشنه لبیک بود،افسوس که به جای افکارش زخمهای تنش را نشانمان دادند و بزرگترین دردش را بی آبی نامیدند(دکتر شریعتی)

آسودگی آدمی به گنج و دینار نیست به خرد است و روشن بینی (ارد بزرگ)

خالقا یا رب به حق آنکه من

هر که را دیدم که گفت از تو سخن

از همه نوعی خریدارش شدم

یاری او کردم و یارش شدم

چون خریداری تو کردم بسی

هرگزت نفروختم چون هر کسی

در دم آخر خریداریم کن

یار بی یاران تویی یاریم کن

امشب که بلرزید دل و بغض و صدایت...آرام گشت دلت سوی خدایت

رفتی به در خانه آن قاضی حاجات....یاد آر مراکه محتاج دعایم....

روز نهم روز به صحنه آمدن وفا،گذشت وشجاعت است

تاسوعا نماد شیر مرد تاریخ ،ساقی دشت نینوا

عباس

است.علقمه شاهد جان نثاری های کسی است که دوش به دوش برادرش حسین برای برقراری حق آمده بود.تا آخرین نفس آب را از تیر دشمن حفظ کرد.لب های خشک او حکایت از عشقی می کردکه تنها خودش وخدایش می دانست .با جدا شدن یک دست از بدن ،با دست دیگر مشک عشق را  گرفت .آنگاه که تیر دست دیگر او را جدانمود.بادندان حفظ آب کرد.تیر دیگر چشم اورا ازاو گرفت .دیگر نتوانست ...مشکی که باعشق او پر شده بود  پر بود از زخم های تقدیر...تقدیر خواست نینواییان به دنیا بفهمانند حق بر باطل پیروز است.